Özellikle son yıllarda kendi başımalığımdan çok memnunum. Seçilmiş bir durum bu… Mecburiyetten değil… Kendimle başbaşa olmaktan zevk aldığım bir dönem yaşadım ve bunu şimdi güzel bir ilişkim varken de sürdürüyorum.
Şunu anladım ki; insan tek başına mutlu olmayı beceremiyorsa sağlam bir ilişki yaşaması pek mümkün değil. Yalnızlık korkusundan, bir başka insana bağımlılıktan dolayı bir ilişki sürdürüyorsanız bir kez daha durup düşünün derim. Önce kendi içinizde mutlu olun!
O yüzden bu iki kavramı irdelemek istiyorum. Tek başınalık veya Yalnızlık. Benzer kavramlar gibi duruyorlar ama aynı değiller. Modern yaşamın spiritüel gurularından Osho demiş ki; “Yalnızlık, yanlış anlaşılmış bir tekbaşınalıktır.”
Seçilmiş tek başınalığında bir güzellik ve yücelik, yani olumlu duygular vardır. Yalnızlık ise, korkutucudur, karanlıktır.
Yalnızlık durumunda birilerini ararsın; bazen yanlış ilişkilere girersin; sırf ‘boş’ kalmamak için. Tek başınalıkta ise; önce kendini buluyorsun; sonra birini bulduğunda hayatı daha keyifle paylaşırsın. Sevme kapasiten artıyor. Kendini bulduğunda daha neşeli, daha güvenli, daha dingin oluyorsun. Kaynağına dönüyorsun. Kalbin evrenle bir atıyor. Birilerine veya bir şeylere ihtiyacın kalmıyor. Tüm bakış açın değişiyor. Tek başınalığındayken de çelişkisiz bir şekilde insan içine karışabiliyorsun. Seçmek zorunda olduğun bir durum yok. Bazen tek başına bazen insanlarlasın. Her ikisinden de keyif alarak…
Son yıllarda iç dünyamı irdelerken iyice anladım ki, kendi sessizlik anlarımda, evde veya dışarda otururken, tek başıma veya etrafımda kalabalık varken, zihnimin düşünceleriyle kendimi motive ederek huzurlu ve güvende hissedebiliyorum.
Kendisiyle yüzleşmeye korkan insanlar, yalnızlıklarını unutmaya çalışırlar; etraflarına insan toplamaya kalkarlar, yalnız hareket edemezler, sessizce oturmaya korkarlar. Nasıl ki dua ederken, meditasyon yaparken kendi başımıza kalırız ve sessizlik anı yaşarız; tek başınalığın farkındalığıyla huzur buluruz. Yalnız insanlar da işte bu meditasyon anlarından çekinirler; yapmaya üşenirler; içten içe ertelerler.
Çoğu zaman kendinize yabancı olduğunuzu fark ediyor musunuz? Yalnız doğup yine yalnız ölsek de tek başınalığımızı yeterince yaşamadığımız için Öz’ümüze yabancı kalabiliyoruz. Yüzeysel yaşayıp gidiyoruz. Kendi iç dünyamızla derinleşemiyoruz.
Öz varlığımız o kadar derin bir huzur, sonsuz bir mutluluk havzasıdır ki ona ulaşsak, o hissi yaşasak anlayacağız. Varoluşunu hissetmen lazım. Korkacak hiçbir şey yok. Zihnin ve bedenin senin tapınağın; onlara iyi bak. Kendi yalnız başına halin ile aynı frekansa geçtikten sonra dış dünyayla yine ilgilenebilirsin; üstelik artık ilişkilerin daha sağlıklı ve keyif verici olacak. İnsanlarla sırf yalnızlık korkusundan dolayı birlikte olmayacaksın. Birilerine bağımlı hissetmeyeceksin. Yanlış eşleri, sevgilileri seçmeyeceksin. Üzülmeyeceksin. Özgürleşeceksin. Kavuştuğun gerçek benliğinle daha mutlu bir birey olacaksın. Daha mutlu, daha neşeli, daha aydınlanmış! Kendiyle mutlu olan zaten başkalarını da mutlu eder.
Tek başınalığın keyfini tadınca daha üretken olursun; işlerini daha kolay sürdürürsün; kendini daha rahat ifade edersin.
Benim de son senelerde hissettiğim ve bizzat deneyimlediğim durum budur canlar. Çok daha iyi, sağlıklı bir enerji hali…
Öyleyse, sizi özenle gireceğiniz tek başına alanınıza davet ediyorum… Hepimizin BİR olduğu yüce alana…
*
Ece Vahapoğlu Twitter hesabına ulaşmak için lütfen tıklayın
Ece Vahapoğlu Facebook hesabına ulaşmak için lütfen tıklayın
Ece Vahapoğlu LinkedIn hesabına ulaşmak için lütfen tıklayın
