Seyahat etmek, yaşadığın yerden uzaklara gitmektir. Biraz da olsa kendini ötekileştirmek. Başka kültürleri tanımak, sanatın sonsuzluğunu hissetmek, memleketin havasının suyunun insanını nasıl etkilediğine şahit olmak, hiç bilmediğin lezzetleri tatmak kadar güzel ne olabilir? Kimileri farklı coğrafyalar ve kültürlerde kendini ötekileştirmekten heyecan duyar, ortama uyum sağlar, maceraya atılıp keyif duyar, sonra mutlu mesut yuvasına döner. Kimileri ise, evde yediği yemeği arar, yastığına alışamaz uykusuz kalır, gittiği yerin insanlarına kızar kabalaşır, en çok da onunla gelen arkadaşının günlerini zehir eder ve yuvasına geri döner. İnsan arkadaşını seyahatte tanır diye boşuna dememişler…
Son senelerde, taksitli ödeme ve erken rezervasyon avantajlarıyla daha çok seyahat eden bir millet haline dönüştük. En güzeli de, kimi ülke vatandaşlarında olduğu gibi, hayatının son senelerine ait bir etkinlik olarak görmememiz. Bayram tatillerini, kısa kaçışları değerlendirmeyi atlamıyoruz. Herşey güzel. Ama, bu seyahatlerin dönüşünde hep bir şey eksik kalıyor gibi hissediyorum. “Şurada yedik, burada ayağımızı suya soktuk, şuradan alışveriş yaptık” ile başlayan sohbetler, bir iki turistik fotoğraf ile de süslenince tamam oluyor. “Sen ne gördün peki?” diye sordum bir kere, kast ettiğim anlatılanların ve fotoğrafların zaten internetten de bulabilecek genel geçer şeyler olduğuydu. “Ne hissettin? En çok neden etkilendin? Sen kendini orada nasıl hissetin?“ sorularımdan boğulan arkadaşım, sonunda biraz bozularak pes etti. Buzdolabına magnet alıp, kendi ruhuna hiçbir renk, koku, tat almadan dönmüştü seyahatten arkadaşım.
Ülkemizde kaç tane gezi programı yayınlanır? Bunların çoğunun aslında yemek programı da sayılabileceğini düşününce şaşıracaksınız. Seyahat kültürünün sadece yemek yemek üzerine olmadığını gösterecek programlara ihtiyacımız var. Ya da çocuklarına bu kültürü aşılamak üzere onları da yanına alarak seyahat edecek ebeveynlere, seyahat DVD’leri hediye edecek dostlara, sadece sosyal medyaya eklenecek fotoğraf çekmeye, gittiğimiz yerleri pin’lemek için koşuşturmaya değil, sokaklarda yürümeye, binalara bakmaya, insanlarla konuşmaya, gökyüzüne dalıp gitmeye.
Nereden çıktı bu yazı? ”Gezi/Seyahat Köşesi/Kültürü” tadında bir başlık altında, çalakalem birkaç bilgi altına iki üç turistik fotoğraf çakıp, sözde gezgin oluverenlerin kafasını anlamaya çalışıyorum da o yüzden. Seyahat kültürü ve seyahat kültürsüzlüğü kelimeleri arasında kaldım. O yüzden kendilerine daha samimi, daha kültürsüz bir başlık öneriyorum “Gittim, Gördüm Sandım, Görmemişim”
