Siz eminim ki, Türkiye’nin tanıtımına da gönül vermişsinizdir.
BM: 10 yaşımda bir şey geçirdim ve yemin ettim, Türkiye’nin tanıtımını yapacağım diye. Fakat tanıtımda siyaset oluyor. Benim ailem siyaset yapamıyor, yeminliyiz biz. Dolayısıyla yapamadım. Başka şekilde yapıyorum . İstanbul Festivali’nde çalışıyorum, dışarıyla ilgili işler yapıyorum.
Betûl Mardin; “Türkiye’nin tanıtımında en kolayı Türkiye hakkında film ve müzik yapmak”
Türkiye’nin tanıtımı nasıl olmalı?
BM: En kolayı Türkiye hakkında romantik film ve müzik yapmak. Şöyle bir şey var, hala bizi o tehlikeli Türkler olarak görüyor, mesela Avusturyalılar. Espri içinde geçenlerde bir tanesi dedi ki; “Kaçtınız da o şekilde kahveyi öğrendik”. “Ne kaçması?” dedim. Hava soğuktu padişahımız üşüdü, dondu gitti, orada bıraktı. Barbaros mutlaka korsan diyorlar. Diyorum ki, Amiralimiz Andreya Doraa korsan. “Hayır amiral” diyorlar “İyi ya anlıyorsun. Sen Andrea’ya Doraa korsan değil diyorsun ben amiral” diyorum. Bu başka bir şey.
Siz İPRA Başkanlığını yürüttünüz. Türkiye’de ilksiniz. Çok büyük gurur duyduğumuz bir konu. Hem burada başkanlık yaptınız hem dünya başkanlığı yaptınız. Bu konuda neler söylemek istersiniz?
BM: Ben 95’de Başkan olduğum zaman, ilk defa her yıl bir konuya odaklanalım, o konu üzerine araştırma yapalım, bütün dünya oraya insin demiştim. “Mesela?” dediler “Tolerans” dedim benim senemde. Ben her konuşmamın başında ve sonunda hak tanıyanlara ait bir dizi ile başladım ve bitirdim. Gandi’den Tagore’dan gibi. Benden sonra bu devam etti. Ben ilk Müslüman’dım ve açılış konuşmamda da bunu söyledim. Anlamaya çalışın bizi, kültürümüzü dedim. Orada benim çok şaşırdığım bir şey vardı, benim kazanmama engel olmak isteyen birisi oyunu Yunanlıya vermiş. Soruşturdum, bunu yapan Türk çıktı. Bizde Böyle bir şeyler var. Biz biraz severiz.
Betûl Mardin; “Dışardaki şirketlerle hep konuşmamız lazım, onlarla irtibatta olmamız lazım”
Dünya iletişimcileri ile Türkiye’deki meslektaşlarımız arasındaki paralellik nedir?
BM: Biz uluslararası bir şirketiz. Dışarısı ile çok çalışıyoruz. Beraber olduğumuz şirketler de var. Biraz bu bakımdan çoğalmamız lazım. Yani dışarıdaki şirketlerle hep konuşmamız lazım. Onlarla irtibatta olmamız, ne yapıyorsunuz dememiz lazım. Ben hala takip ediyorum tabi dışarıyı, mecburum.
Ve artık onlar için İstanbul başka bir algı oluşturmaya başladı.
BM: Çok şükür.
Bizimle başka bizimle paylaşmayı arzu ettiğiniz bir hatıranız, anekdotunuz var mı?
BM: 83 olunca hikaye çok.
Güzel bir hikaye paylaşayım sizle. Namık Kemal’in hayatını yazarken Mithat Cemal Kuntay büyükbabama demiş ki, “Ya sizinkilerden Mısır ile ilgisi olan bir kol var onlara söyler misiniz Halil Şerif Paşa hakkında Namık Kemal hakkında”. Çünkü Namık Kemal’in buradan çıkışından sonra Paris’te oturduğu zaman ona bakan benim büyük annemin babası Halil Şerif Paşa. Peki demiş büyükbabam. 16 yaşındayım masada oturuyoruz, “Betül sen meraklısın aile şeylerini bilirsin yazıver iki üç sayfa” dedi. 16 yaşındayım, ben de soruşturdum ve yazdım. Kitap basıldığı zaman kitapta benim yazdıklarım vardı. Çok mutasıs oldum. Başına da adamcağız Namık Kemal Bey, Neccip kızımız Betül’e Mithat Cemal Kuntay 2-12 -1944 yazmış. Kitabı bana böyle verdi. Ben de bu kitabı kütüphanemde bir yere koydum, her zaman kütüphanemde duruyor. Birileri Geliyor, alıyor, tekrar koyuyor, kitap okunuyor. Derken aradan seneler geçti, farkında değilim, bir arkadaşım telefon etti ve dedi ki “Babam vefat etti, babamın kitapları arasında sana ait bir kitap çıktı”. Şaşırdım ve “kitap bende değil mi?” dedim. Ben baktım yok kitap, kitabı birisi benden almış, parçalamış, bu adam bir sarraftan kitabı satın alıyor, adam ölüyor, kitap bana geri geliyor. Böyle bir şey olabilir mi? Şimdi diyorlar ki, bir söylenti varmış; kitaplar sonunda sahibine geri dönermiş.
Çok teşekkür ederiz bize kıymetli zamanınızı ayırdığınız için.
