Dünya tarihinin unutulmaz olaylarından biri olan New York World Trade Center'a saldırının üzerinden 10 yıl geçti. Bu on koca yıl içinde, hem ABD, hem de vefat edenlerin aileleri bu şokun etkisinden kurtulamadılar. 10 yıl ailelere hiç de kolay geçmemiş. Henüz doğmamış çocukları, babalarını, yakınlarını tanımıyorlar bile.
WTC'da çalışan ve olayla birlikte toplam 2595 kişinin öldüğü bu kötü olayın üzüntüsünü yıllar boyunca taşıyan Amerika yönetimi, 10. yıl nedeniyle New York'da 2 gün boyunca anma törenleri düzenledi. O dönemin Başkanı Bush ve bugünün Başkanı Obama'nın da katıldığı törenler çok etkileyici geçti.
Bilindiği gibi New York bir dünya kenti ve Manhattan'daki turist sayısı neredeyse mevcut kişilerin yarısına yaklaşıyor. Bu nedenle de anma törenleri turistler için de ayrıca çok ilgi çekici oldu.
343 itfaiyeci töreni...
Cumartesi günü yapılan tören, olayda kurtarmak amacıyla binaya giren 343 itfaiyeci, St. Patrick Katedralindeki törende anıldılar. İtfaiyeciler çok değişik duygular veriyorlar... Olay anında herkes binadan çıkarken, onlar bilerek kurtarma amaçlı binaya girdiler ama çıkamadılar. 343 itfaiyeci, Amerika içindeki değişik bölgelerden ve dünyadan gelen meskeltaşları ile birlikte anıldılar. Ağırlıklı olarak İrlandalı olan İtfaiyeciler için scotch etekli meskektaşkarı da anmaya katıldılar. Aileler gayet vakur ve şıktılar, ama gözlerinde yaş vardı. Katedral töreninde New York yetkilileri konuşma yaparken, babasının vefatından sonra doğan bir çocuk da babasına hitaben yaptığı konuma ile duygusal anlar yaşattı.
343 itfaiyeci törenine devlet yetkilileri yanında, sanatçılar, iş dünyası temsilcileri ve dünyadan gelen meslektaşları da aileleri ile birlikte katıldılar. Bütün itfaiye merkezlerinde çiçekli bir köşe hazırlandı. Aslında devlet itfaiyecilerin eşleri için özel program başlatarak, hem ruhsal hem de sosyal açıdan kendilerini desteklemiş.
Dönem Başkanı Bush ve bugünün Başkanı Obama konuşma yaptı...
Korkunç olayda vefat eden 2595 kişi için anma töreni 11 Eylül günü yapıldı. Törende öncelikle o dönemin Başkanı Bush ve bugünün Başkanı Obama konuşma yaparak duygularını dile getirdiler. Sonrasında 3500 kişinin isimleri, onların yakınları tarafından tek tek okundu ve duyguları dile getirildi. Televizyonlar saatler süren töreni canlı olarak yayınladılar.
Bütün vefat edenler için bir memorial center hazırlanarak hepsinin isimleri sırasıyla yazılmış. Aileler center'ı ziyaret ederek yakınlarını andılar. Diğer yandan Amerikan hükümeti, vefat edenlerin yakınlarına 1.8 milyon dolar gibi bir tazminat ödedi.
Her ne kadar çok yaralayıcı ve etkileyici bir olay olsa da terörist saldırısının derin üzüntüsü ile birlikte 10. yıl anma töreni tam bir iletişim projesi olarak planlanmış. Kurgusu, işleyişi, paydaşları, halkla bütünleşmesi, derin üzüntünün Amerikan halkı ile paylaşılması etkiyelici. Ayrıca işleyişteki düzen ve bütünsellik, olayın sahiplenilişi, kamuoyunun hassasiyetinin ortaya çıkartılması, olayın önemli açılarından. Bu hafta nedeniyle özel sergiler, konserler, gösteriler vs. tamamlayıcı etkinlikler yer alıyor...
Bir diğer önemli nokta ise gazete ve TV reklamları. Hepsinde ortak bir cümle yer alıyor; "Hatırlıyoruz". Bütün markalar özel reklam hazırlamışlar. Bu da ayrıca düşünülmesi gereken bir konu; Reklam mı? Paylaşım mı? Hepsi karışık...
Kısaca, bir anma töreni, çok derin acıları içeriyor. Ama iletişim mesleği açısından baktğımız zaman, mükemmelliği yakalamışlar.
Yazarımız Elizabeth Chase, New York'dan 11 Eylül'ü ve hissetiklerini anlattı;
Elizabeth Chase "From New York"
Today marks the anniversary of an event in American and modern world history that was an unprecedented suicide bombing of an American landmark, the World Trade Center, during a business day when the building was full of thousands of unsuspecting and innocent workers.
It is difficult to explain the feeling that this anniversary has evoked in New York City , where surviving family members, friends and the public are still trying to grief and make sense of such a large scale and tragic event in their individual and collective history. For those who managed to survive the bombing, whether they be firefighters or workers who were by chance absent from work on that fateful day this challenge continues. There continue to be accounts of workers who were supposed to be at work on 9/11/01 but, either didn’t feel well, or had planned to accompany their young children to kindergarten for their first day of school. There is even a story about one woman who decided to buy stamps before going into work that day, thereby placing her right across the street instead when the planes hit.
These stories remind us all that life can change in an instant and how important everyday life is because it can be our last day. The survivor guilt that these people or surviving firefighters and WTC victims’ family members naturally experienced has eased over the years but the anniversary is something, along of course, with the unbearable loss of their loved ones, that brings up all of these emotions again.
This is a time when there are multiple different types of public and for victims’ family only events over this weekend that help all Americans continue to grieve. These include religious memorial services, photography and art exhibits, poetry and music concerts , interactive tours and art exhibits, even Japanese style launching of lanterns with hand written messages commemorating those lost on the Hudson River. The botanical gardens are open for special events, the Metropolitan Museum of Art has a special peace story quilt and there will be a childrens' choir concert at St. Patricks Cathedral. There will also be a dance show to benefit the widows and surviving children of the lost firefighters.
Because America is so multicultural there will be many types of interesting and meaningful events this weekend. Denial, sadness, anger, forgiveness and “moving on” are all steps of grieving that will be expressed at these events. I am sure that there will be an array of political feelings still, from those who have issues with Muslim cultures because of this event to many more people who have realized that this was an act of terror, not at all exemplary of anything to do with Islam.
These events will honor the victims and first firefighter lost heroes and help Americans collectively to deal with such a violent tragedy to its people and its actual landscape. The loss of one of the highest towers in the world and what that meant to New Yorkers is also important. There will be a film shown regarding how Philippe Petit had tightrope walked between the twin towers, to celebrate the actual buildings.
It is palpable how this is also a time when everyone takes inventory of their lives, lives that those who were lost, did not have a chance to continue. Tragedies and solemn anniversaries like this have a way of bringing people together in fear and community. This is no exception. I understand from my brother and his wife that for a few months after September 11th tragedy neighbors were talking to neighbors, not something very common in Manhattan. They were brought together over the shock and sadness (and the continued fear that NYC remained a prime target for another terrorist attack). People didn’t complain about little things or the new security measures that Americans had never had to experience before, unlike the most European nations which have been hosts to modern day wars.
Soon after, everyone in Manhattan returned to their usual busy lives and fast paced schedules and no longer “hung out” on their door stoop. Near that stop were often time trees where pictures of workers in the world trade center were posted by their families and friends all over Manhattan, hoping that someone would “find” them eventually. The hospitals were all geared up to receive overflow of the victims to help save their lives but that day they received no injured victims as there were very few survivors to assist. This is a day when the doctors who were there, ready, willing and able, will remember how helpless and hopeless it feels when they cannot do their job to save lives.
Children, spouses, parents, friends and extended families will remember more acutely their lost loved one and will see that person in their sons or daughters faces. Commuters into the City will gaze at the skyline more closely, marking the loss of their two largest buildings, a source of pride. The WTC a landmark most New Yorkers had taken their family members who visited them to see. My brother and his family had taken my mother there and she recalled how the buildings swayed in the wind from the top floors and how people looked like dolls from such a very high level, a vantage point that seemed particularly American to her modern and fortunate to have.
I will try my best to capture in my next entry my experience in Manhattan tomorrow as I stop by the different events to get an overall sense of how Americans and tourists are joining together to express their continued grief and honor their profound losses. From what I read and see on the new I am sure that, I will be very inspired by how humans can try to make the most out of almost anything and how expressing grief and loss is vital, human and bittersweet, because life has a way of going on for most people, even after such horrific losses and experiences.
